Dag 2 in Auckland - Warkworth - Bay of Islands (Paihia)

Daar zijn we weer! We hadden de laatste dagen helaas geen (snelle) WIFI tot onze beschikking. Dus nu een wat langere update! Foto’s lukken nog niet met deze wifi verbinding dus die volgen...

8 november 2017

Eergisterochtend hebben we de ochtend nog doorgebracht in Auckland. Eerst zijn we lekker gaan ontbijten bij Remedy Coffee, een van de vele leuke ontbijttentjes in de stad. Deze was een beetje ingericht als een vintage boekenwinkeltje; zelfs de menukaartjes hadden ze in National Geographics ingebonden. Zo’n koffietentjes zijn altijd heerlijke plekken om mensen te kijken en je ziet ze dan ook in allerlei soorten en maten: van locals tot toeristen. Wat ons in het algemeen tot nu toe in NZ opgevallen is: de Mari’s zijn een trots volk, dat ook volledig in de maatschappij meedraait; in tegenstelling tot de Aboriginals in Australie, die soms toch wel als de onderkant van de  samenleving gerekend worden.  De Maori’s pik je er ook (net als de Aborginals) zo uit op basis van lichaamsbouw en gelaatstrekken (stevig en breed). We hebben tot nu toe enorm veel Aziaten gezien (niet alleen als toeristen maar met name als zijnde inwoners). Rugby is in NZ als voetbal in NL is. En ze hebben hier ook een Denny;s :P!!

Na het ontbijt zijn we naar het Auckland War Memorial museum geweest. Naast dat hier vanalles te vinden is rondom de rol van Nieuw-Zeeland in verschillende (wereld) oorlogen, is hier ook veel te vinden over de geschiedenis en tradities van de Maori. De naam van het museum zou dit niet vermoeden. Ze hebben een aantal grote stukken tentoongesteld zoals een Spitfighter en Zero vliegtuigje, maar ook een Maori oorlogsschip waarin wel 100 krijgers konden roeien.Daarnaast was er een tijdelijke tentoonstelling over wildlife-fotografie. Prachtige foto’s! Ze hebben ook een afdeling design met onder andere een paar meubelstukken van NL bodem, maar hier zijn we maar snel doorheen gelopen ;-)

Daarna werd het tijd om de huurauto te gaan ophalen bij Go Rentals, we waren al wat aan de late kant. Alles was in orde, tot ze ons vroeg om ons internationaal rijbewijs. Eigenwijs als we waren, hadden we dit niet bij de ANWB gehaald, maar hadden we een Engels statement van de RDW bij ons waarop vermeld staat welk rijbewijs je in NL hebt en voor welke periode.Met dit document kun je een rijbewijs aanvragen in het buitenland, en we hebben dit document al eerder gebruikt in de VS en Australie. Het wordt echter niet vaak gebruikt, omdat de meeste mensen dus zo’n internationaal rijbewijs kopen bij de ANWB. Het moest dus even gedoublecheckt worden bij de manager of dit document wel voldoende zou zijn. Dan krijg je het toch wel een beetje warm, want stel dat je je auto niet meekrijgt....De manager kwam en bevond het gelukkig in orde (phew)  dus we konden op weg met onze spierwitte Toyota Corolla met nog maar 600 km op de teller. Let’s go!

Eerste stop: One Tree Hill in Auckland zelf. Dit is een van de groene vulkanische toppen die de stad rijk is met een hoogte van 182 meter; e hadden ‘m gisteren al gezien vanuit de Skytower. Zit ook nog een historisch verhaal achter, maar het is sowieso even leuk om in zo’n frisgroene oase midden in de stad te zijn, waar ook nog gezellig wat schaapjes grazen.

Daarna op naar onze overnachtingsplek Warkworth met een detour langs Piha. Dit is een surfersplaatsje aan een zeer ruig deel van de kust; het is niet voor niets dat ze hier een tv-serie aan hebben gewijd: Piha Rescue (soort real-life Baywatch). Het is een prachtig stuk kust; ruige zee, breed strand met een heel aparte kleur zand met veel glinstering en in het midden staat Lions Rock, een soort heilige plaats voor de Maori. Wat gewandels en een paar mooie schelpjes gevonden die mee huiswaarts gaan.

Het is al laat dus we rijden daarna gauw door naar Warkworth. Veel wegwerkzaamheden dus we lopen wat vertraging op, maar uiteindelijk komen we aan bij onze B&B waar de gastheer Peter ons hartelijk verwelkomt en ons een tour geeft door ons huisje (we hadden eigenlijk een studio maar omdat er geen andere gasten zijn heeft hij ons ge-upgrade). Peter en Annie hebben ook een antiek & curiosa winkeltje en dat is te zien aan de inrichting van het huisje: overal snuisterijen en tierelantijntjes: wel gezellig maar veel afstofwerk lijkt me ;-). Peter is erg gastvrij en we kunnen zelf kiezen wat voor ontbijt we graag willen hebben. Dus de volgende ochtend staat Peter aan de deur met vers fruit, muesli, yoghurt etc. Lekker!

9 november 2017

Vandaag gaat onze reis richting Bay of Islands; we verblijven in het kustplaatsje Paihia. Voordat we Warkworth defintieif verlaten brengen we nog een bezoek aan het Parry Kauri Park: hier staat een 800 jaar oude McKinneyboom: een enorm gevaarte! Tevens doen we nog een korte bushwalk.

We vervolgen onze weg en rijden door een groen golvend landschap: het doet een beetje Engels aan (zoals die Windows screensaver). Fris groen met veel schapen. Ook vaak compacte begroeiing, niet alleen palmbomen maar ook (zilver) varens zie je hier veel.

Volgende stop is Whangarei: best een leuk plaatsje met een aantal terrasjes. We gaan wat info halen bij de iSite (het VVV in NZ) waar ik wordt aangesproken door een nieuw-Zeelandse mevrouw die zegt dat ik wel ‘Dutch’ moet zijn want ik ben zo ‘tall’. Als ik zeg dat zij toch echt even groot is zegt ze dat haar vader Nederlander is uit Amsterdam. Grappig, kleine wereld. 

Vlakbij Whangarei liggen een aantal mooie watervallen, die ook nog eens vlak aan de weg liggen. Meestal moet je daarvoor een wandeling van een aantal uren maken, maar hier dus niet :) 

We vervolgen onze weg naar de Abbey Caves: een aantal grotten waar je aan caving kunt doen; op eigen risico, want de grotten worden niet beheerd of bewaakt. Nadat we ons omgekleed hebben in de auto (je gaat namelijk tot aan je middel in het water) en voor de hele steile ingang van de grot staan, besluiten we toch om niet te gaan. Je moet een hoofdlamp of ten minste een zaklamp hebben om iets te zien; we dachten de zaklamp van onze telefoons hier wel voor te gebruiken maar  een aantal mensen die de grot uitkomen zeggen dat je echt je 2 handen vrij moet hebben en ook echt niet zonder lamp kunt gaan. We hebben vanalles bij ons maar geen zaklamp. Jammer! Jerome z’n iPhone kan wel tegen water maar niet tegen een val op de rotsen vrees ik ;-)

Next stop: Kawiti Glow Worm Cave: hier zijn we net op tijd om met een rondleiding mee te gaan door een 200 meter lange grot waar zich op de plafonds duizenden gloeiwormen bevinden. We krijgen uitleg over de stalagmieten en stalactieten en over de gloeiwormen zelf, en in het hoogste gedeelte van de grot (die zij de Milky Way noemen) maken we onze lantaarns uit en zie je een zee van gloeiende puntjes: prachtig, lijkt wel een sterrenhemel!

Verder op weg maken we nog even een tussenstop bij een openbaar toilet in Kawakawa. NIet omdat een van ons zo nodig moet, maar om deze op de foto te zetten. Nooit gedacht dat nog eens te doen haha. Deze is namelijk ontworpen door Hundertwasser (flarden van kuntgeschiedenis komen terug...) en het is heel apart gemaakt met mozaiek en glas. Staat zelfs in de Lonely Planet aangegeven!

We twijfelen even om nog wat anders te gaan doen maar besluiten toch maar naar ons Motel te rijden en daar in het dorpje wat te gaan eten. In Paihi zijn veel restaurantjes, het is een echt kustplaatsje. In de reispapieren zie ik ineens dat ik onze boottocht van morgen nog eens teleefonisch moet bevestigen de dag vantevoren. Oeps. Ik bel, krijg echter  de voicemail en spreek in dat we definitief meegaan. Later zitten we te eten bij de plaatselijke Thai en blijkt daar een goede WIFI verbinding. Laat ik mijn mail eens checken of het bootbedrijf nog gemaild heeft. Jerome zegt gekscherend dat ze het misschien gecancelled hebben en wat blijkt: het is ECHT gecancelled. Blijkbaar is er zo’n slecht weer voor morgen voorspeld dat het te gevaarlijk is om met een catamaran de zee op te gaan de hele dag. En het zwemmen met de dolfijnen zit er dus helemaal niet in. Megabalen!

Bij ons motel gaan we te rade bij de superbehulpzamen receptioniste, die meteen met een ander bootbedrijf belt (zonder catamarans maar een andere soort boot) en zij blijken morgen wel uit te varen. Zondag is het weer weer beter maar zitten we totaal ergens anders. Wordt lastig het schema helemaal om te gooien. We besluiten morgenochtend even af te wachten om te kijkenof we morgen of overmorgen gaan (allebei slecht weer) of geen boottocht meer doen.

10 november 2017

Yeahh! GEEN regen vanochtend! We nemen de gokken en boeken de boottocht. Even  een ontbijtje pakken in het dorp en de boot op. Het is wel een grijze dag en het ziet er uit of het ieder moment kan gaan regenen. Iedereen is dus lekker ingeplakt met fleece vest, windjas etc. We gaan boven op het dek zitten en waaien daar compleet weg. Lekker zeelucht opsnuiven! We maken een mooie tocht langs de verschillende eilandjes. Zal er vast nog mooier uitzien met strakblauwe hemel, maar het was nu ook al erg mooi. We zien ook veel dolfijnen en dat blijft toch altijd bijzonder. Rond 12 uur zijn we aan het einde van de trip. En ook nog droog gebleven!! In plaats vanterug naar Paihia te gaan stappen we een halte vroeger uit in Russell. Dit was de allereerste hoofdstad van NZ. Het is nu een klein maar gezellig dorpje met veel koloniale gebouwen. Een schoolklas is toevallig buiten een haka aan het laten zien (leren ze dus op school), schattig hoe sommigen van die kleintjes er zo fanatiek in opgaan.  Eten nog lekker een bagel bij Hell’s Gate (dit was de vroegere bijnaam van Russell, terwijl Paihia ‘heaven’ was) en nemen dan de ferry terug naar Paihia. Daar snuffelen we nog wat op een marktje (weer een magneet toegevoegd aan de collectie ;-).

Even terug naar het motel en dan besluiten we naar de Waitangi Treaty Grounds te gaan. Er moet tenslotte ook wat cultuur gesnoven worden ;-) Dit is het gebied waar het verdrag is getekend tussen de Engelsen en de Maori. Een belangrijke plek in de geschiedenis van NZ. Erg interessant. Het gebied bestaat uit een museum met uitleg over hoe e.e.a. destijds gegaan is en een mooi gebied waar je het Treaty House vindt, een Maori gemeenschapshuis en een oorlogskano van 35 meter lang. Ieder jaar op Waitangi Day wordt deze te water gelaten. We zijn vandaag geeindigd met een Hangi & Concert vanavond, die we geboekt hadden bij het museum. We wisten niet goed wat te verwachten. Na ontvangst met een drankje (lekker wijntje!!) liet men ons zien hoe een Hangi in zijn werk gaat. Dit is het volgens Maori traditie bereiden van eten in de grond door middel van verwarmde lavastenen. Het eten wordt dan als het ware gestoomd. Het eten dat we later die avond kregen werd nu ter plop die manier bereid. Zag er al goed uit! 

Toen werden er in onze groep drie chiefs aangesteld.  Zij moesten deelnemen in een ceremonie. Wij betreden Maori gebied en de Maori’s weten niet if we vriend of vijand zijn. Zij benaderen ons dus vrij agressief. De Maori strijders leggen op verschillende momenten een varentak neer, en onze Chiefs moeten deze op een bepaalde manier accepteren. Natuurlijk was het een nagebootste situatie, maar het werd uitgevoerd door een echte Maori familie en ook echt serieus gedaan. Het was niet de bedoeling om te gaan lachen (was soms wel moeilijk). Uiteindelijk worden we geacppeteerd en verwelkomd in het Maori gemeenschapshuis, waar we getrakteerd worden op een Maori voorstelling. In een woord fantastisch; ze zingen, dansen, laten spellen zien en voeren een welkomst-haka uit (zoals ook het rugbyteam de All Blacks doet). Maakt ontzettend veel indruk: wat een volume en expressie. We sluiten de avond af met het Hangi-diner aan een lange tafel en maken kennis met wat mensen uit de groep, uit Engeland en Canada. Smaakt allemaal heerlijk! En tot slot houdt de tourleider ook nog een mini-haka in z’n eentje. Echt gaaf. NU weer lekker slapen, tot morgen (als we WIFI hebben;-) ).