De eerste dagen op het zuidereiland

20 november

Vanochtend een van de weinige hotelontbijtjes deze vakantie, en daarna richting de Interislander Ferry Terminal op een kwartiertje rijden. Bij het boeken vooraf had ik op internet een kortingscode gevonden met korting als je lid bent van de NZ ANWB. Vaak werken deze organisaties wereldwijd samen dus had het pasje van pap en mam meegekregen. Op het pasje staat echter nergens een referentie naar een dergelijke samenwerking. Bij de vehicle checkin vroegen ze naar het lidmaatschapspasje....keken vervolgens beetje raar naar mn ANWB pasje maar dachten toen volgens mij: laat maar gaan haha.

De oversteek duurde 3,5 uur maar aan boord kon je lekker in een restaurant zitten. Boven op het dek werd het wat frisjes :). De laatste 1,5 uur voeren we door de Marlborough Sounds, dit zijn eigenlijk door water overstroomde inhammen, maar het lijkt op een doolhof van heel veel heuvelige eilandjes. Erg mooi! De aankomst op het zuidereiland is in Picton, hier nog even wat rondgekeken en toen via de scenic route Queen Charlotte Drive met allerlei uitzichtpunten naar het plaarsje Nelson gereden. In verband met de sluitingstijd zijn we hier naar de plaatselijke iSite gegaan om meer informatie over het Abel Tasman park in te winnen (even checken hoe dat werkt met zo’n watertaxi en het doen van wandelingen) en een kayaktrip te boeken. Daarna hebben we nog wat door het centrum gelopen en een heerlijke burger gegeten bij Culture, met geweldige burgernamen als Don’t Go Bacon My Heart en Snoop Hogg. Ik had de Run BMC en Hen Stefani (kipburger dus). Daarna gauw op naar Kaiteriteri want we moeten nog boodschappen doen en voor 20:00 inchecken on ons hotel. Bleek achteraf dat het tijdstip van Booking niet klopte, er zat niemand meer bij de receptie met een envelop met info en onze sleutel hing netjes buiten aan de deur. Top! 

21 november Hiking in Abel Tasman

Heerlijk gezond ontbijtje in hotel (ook hier weer croissants) en daarna naar het strand gelopen. Een gedeelte loopt eigenlijk over de weg maar ik dacht een korte route te nemen over een eb zijstul van het strand / een riviertje: beetje drassig dus schoenen mega begaaid🙈Om 9 uur werden we aan het strand van Kaiteriteri verwacht voor onze watertaxi het Abel Tasman park in. Je kunt hier niet even je auto ergens parkeren en gaan wandelen. Een dag vooraf moet je bedenken welke route je wil doen en dan een watertaxi reserveren. Die brengt je naar het beginpunt. Wij hebben een gedeelte van de lange Abel Tasman Coast Track gelopen, namelijk het ca 12 km lange stuk tussen Medlands Beach en Anchorage. Maar eerst handen we nog de uitgebreide route van de watertaxi, die ons ook nog helemaal naar boven in het park voer en pas dan naar Medlands Beach. We zaten eerst boven op het dek maar hier was het toch wel erg koud (windjas vergeten) dus lekker binnen gaan zitten. Ook nog wat zeehonden gespot. On 12 uur stonden we aan wal en konden we gaan wandelen. Een mooie wandeltocht, op en af met her en der een flinke “kuutebieter” over boomwortels, rotsen etc, stukken door het bos, langs stranden, over een wiebelende hangbrug etc. Om 4 uur hadden we de hike voltooid terwijl de eerstvolgende watertaxi pas om 17:20 kwam. Dus nog maar wat op het strand gehangen, een schoolklas bekeken die ipv gymmen kayakken doen etc, een man die zijn zeekayak in orde aan het maken was (wist je dat iedere kayak een pompje aan boord heeft om overtollig water weg te pompen? Wij niet!).

Om 18:00 meerden we weer aan in Kaiteriteri, heeft het vooruitzicht van een pot kant en klare ravioli ons doen besluiten toch nog maar even ook een lekkere burger te scoren. In het hotel de ravioli opgewarmd en even wat orde geschept in de chaos van bonnetjes, brochures, kaarten etc die inmiddels in de auto was onstaan. Even alles per plaats in mijn map gestopt, ruimt weer lekker op.

22 november Zeekayakken

Vandaag gaan we Abel Tasman vanaf zee verkennen, om precies te zijn vanaf een zeekayak! Ongeveer 12 km stond op het programma. Eerst met de boot naar het beginpunt, daar de briefing en de kayaks klaarmaken / bagage inladen in allemaal waterdichte componenten en daarna de zee op! Van onze 5 medekayakkers waren er 3 ook uit Nederland! 1 vrouw uit Rotterdam die in Hongkong woont en werkt en dus een paar weken hier op vakantie was, en een koppel dat 7 maanden een wereldreis aan het maken was en hun banen hadden opgezegd. Stoer! We zijn langs de mooie kustlijn gekayakt, een kolonie(tje) zeehonden gezien, een paar lagoons ingegaan. Mooi! Wat ons wel opviel: weinig vissen tov bijvoorbeeld Australie! Op de helft zijn we aangemeerd bij een strandje en hebben daar geluncht (en met BLOTE voeten in een openbare maar wel schone wc gegaan, de wonderen zijn de wereld nog niet uit haha). Vanuit daar weer verder en dan merk je toch wel dat de armen langzaam moe worden. Morgen vast en zeker spierpijn!

Daarna lekker gedoucht en gaan eten bij het restaurant van ons hotel. Jerome even moeten overtuigen want een volledig vegetarisch restaurant. In Kaiteriteri is verder geen restaurant buiten de burgerbar, dus wel lekker om even eens iets gezonds te eten. En het heeft gesmaakt!

Rondom het hotel, in het bos, heeft de eigenaar een aantal korte wandelingen aangelegd die je zelf kunt doen. Een daarvan is de glowworm wandeling, waarvoor in ieder huisje een zaklamp ligt. Gewapend met de zaklamp en onze telefoons als zaklampen gingen we dus het bos in. Op een gegeven moment zei Jerome:”veel spinnetjes hier op het pad”, waarna ik besloot niet meer naar beneden te kijken en ik spontaan jeuk op mijn benen kreeg. Opeens bleef hij staan en sprak de gevleugelde woorden: extreem grote spin hier. Dit was voldoende voor mij om terug te rennen (ja rennen) naar het huisje. Kon zo bij LUM meedoen haha. Jerome zei daarna  in het huisje dat hij nog nooit zo’n grote spin had gezien. De glowworms waren verder trouwens echt mooi, speciaal zo in het bos bij het maanlicht.

Een warme dag vandaag; de eerste keer dat je ‘s ochtends al lekker in een tshirt buiten kunt zitten. We ontbijten daarom lekker buiten; heerlijk! Hoewel we vandaag veel kilometers voor de boeg hebben (een rijdagje) genieten we nog even van de ochtendzon.

Bij zo’n lange rit kun je natuurlijk zo snel mogelijk van A naar B gaan (vandaag zou dat voor ons zo’n 5 uur betekenen) maar we zien wel wat de dag en route ons brengt en zullen zeker de tijd nemen regelmatig te stoppen. De westkust is prachtig heeft de receptioniste ons verzekerd!

We rijden weg door Monueka valley met z’n vele wijnranken en rijden daarna een bijna-Oostenrijks, landelijk landschap in. Op de bergen veel gele bloemetjes, zou hier de Monueka honing van worden gemaakt? 

Wij nemen niet de snelle, binnenlandse route (hoewel daar nog een paar leuke bezienswaardigheden liggen), maar de Great Coast Road, langs, de naam zegt het al, de kust. Eerste echte stop is Tauranga Bay bij Westport, waar een zeehondenkolonie huist. Tussen alle bruine rotsen denk je op het eerste gezicht dat er niks zit, maar bij goed kijken zie je ze liggen op de rotsen en spelen in zee. Afhankelijk van het seizoen kunnen er 200 liggen, nu een stuk of 15 die wij althans konden zien.

We vervolgen onze weg naar Punakaiki. Auto in Westport al volgetankt, want de komende 90 km is er geen tankstation. 

Bij Punakaiki liggen de zogenaamde Pancake Rocks, rotsen die eruit zien als inderdaad, een stapel pannekoeken. Een wandelingetje van 20 minuten leidt je er langs. 

We vervolgen onze weg. De kustlijn van de Great Coast Road lijkt ontzettend op die van de Great Ocean Road in Australie. En ook hier weer erg mooi met het regenwoud aan de landzijde en de rotsformaties in de turquoise oceaan.

Onze eindbestemming van vandaag is Hokitika. De NZ Alpen met besneeuwd toppen rijzen hier op aan de horizon. Prachtig! We bezoeken nog de Hokitika Gorge, ongeveer 35 km buiten het dorpje, en lake Kaniere. De kloof is prachtig, turquoise melkachtig water en daarboven een superhoge swingbridge, waar een paar Belgen even vanaf springen...waaaahh! 

Bij het meer maken we een korte wandeling. In Hokitika is verder niet echt wat te beleven, een tamelijk deprimerend stadje net als de maaltijd en de accomodatie die we hadden. Manmanman...zou Rob Geus zeggen ;-) Maar we zijn er alleen maar om te slapen, morgen richting de gletsjers!

24 november

Om 6 uur vanochtend zijn we weggereden, omdat we nog dik 2 uur moeten rijden naar het startpunt van onze heli-hike op de Fox gletsjer en we om 8:50 vertrekken. Superveel zin in! Er zijn hier 2 gletsjers (Franz-Josef en Fox) waarop je alleen kunt hiken als je hier met een helikopter naartoe gaat. Erg populair dus dit hebben we al een tijdje geleden geboekt. Het is prachtig weer, maar naarmate we dichtbij de gletsjers komen, rijden we dichte mist in. Het zal toch niet he? In dichte mist stijgen de helikopters nooit op. 10 minuten voor vertrek komt de zogenaamde weather call: gaat het wel of niet door? En helaas (zoals een beetje verwacht al): het gaat niet door ivm de dichte mist. Er zijn om 14:50 die dag nog plekjes vrij dus we laten ons omboeken en hopen dat de mist wegtrekt. In de tussentijd gaan we alvast de andere dingen doen die we graag wilden. We beginnen met een wandeling richting de Franz Josef gletsjer. Deze kun je vandaag tot op 750 meter benaderen. Wat een prachtig indrukwekkend landschap en ongelofelijk hoe ver de gletsjer al is teruggetrokken. Over een x aantal jaren zal er niets meer van over zijn. We maken wat foto’s van mensen en zij maken er weer van ons (zo gaat dat op vakantie haha). De gletsjer heeft prachtige blauwtinten. Daarna rijden we weer terug naar Fox en maken een wandeling rondom Lake Matheson, een mirror lake dat zo glad is als een spiegel waardoor je de reflectie van de omgeving er prachtig in terug ziet. Tevens zie je verschillende bergtoppen waaronder lands hoogste, Mount Cook. In ons geval lagen deze dus in de mist maar het was toch een mooi meer.

Helaas is de mistwolk niet verdwenen en wordt onze helihike dus weer gecancelled. Zondag hebben ze pas weer plek, maar onze enige uitwijkmogelijkheid is morgen (met wat aanpassingen in ons programma moet dat lukken). We rijden daarom weer terug naar Franz Josef en vinden daar nog een organisatie die morgen om 15:00 nog 2 plekjes heeft. Fingers crossed!

Inmiddels zijn we ingecheckt in onze superkleine maar gezellige kamer in een soort complex waar je naast het motel (waar wij zitten) ook luxe huisjes hebt en een backpackers gedeelte (bij ons tegenover). Lekker veel leven in de brouwerij dus. Franz Josef ziet er ook gezellig uit met allerlei barretjes. Gezellig! Hier komen we de tijd wel goed door!